Η Οδύσσεια ενός μυαλού

Τώρα θα προσπαθήσω να περιγράψω με ζωντανό ρυθμό την δύσκολη και ακατανόητη σε πολλούς έννοια του Hangover μέσα από τα μάτια ενός σοφού ταξιδευτή…..

Σήμερα το πρωινό ήταν διαφορετικό από τα άλλα. Η κούραση του κορμιού, ο βαθύς πόνος στα πόδια και το στομάχι που ουρλιάζει σαν μάνα που της βιάζουν το νεογνό έχουν κάνει το ξύπνημα Γολγοθά.

Με την λίγη δύναμη που έχω σηκώνομαι αργά σαν το εριφίων και μέσα από τα δόντια ακούγετε κάτι σαν στιχάκι των παλιών ημερών ‘’γαμωτονηλιααισταδιαλιαπρωιπρωιτιιπιαπαλιχτες’’ ενώ σούρνω το κουφάρι μου μέχρι την κουζίνα. Ένας καφές της πρωινής φρίκης με περιμένει γεμάτος καφεΐνη και θάνατο. Αφού τελειώσει και η τελευταία γουλιά της κούπας ο δρόμος με οδηγεί προς νέες περιπλανήσεις. Αντιλαμβάνομαι πως είναι κιόλας μεσημέρι και άλλη μια φορά βλαστημώ τους αρχαίους παλαιούς για τα στραβά που μου έστειλαν.

Έξω στον δρόμο μπορώ να δω παντού ανθρώπους χαρούμενους και βιαστικούς που γυρίζουν από την δουλεία ,ηλικιωμένους με καρότσια και άσχημα παπούτσια να παραπονιούνται για της συντάξεις και νεαρά μαθητούδια με τσάντες στον ωμό. Τους μισώ και τους αποστρέφομαι.

Τα γυαλιστερά από χαρά τους μάτια μου φέρνουν αηδία και ίλιγγο. Πνίγω την ανάγκη μου για φαγητό στον κοντινό ναό της χοληστερίνης καταβροχθίζοντας ένα σάπιο πιτογύρι (χωρίς μουστάρδα γιατί η μυρουδιά της ενοχλεί τον μέγα κθούλου).

Εκεί περιμένοντας ένα από τα λεωφορεία για τον πολιτισμό νιώθω και πάλι μια δυνατή σουβλιά σε κεφάλι και κοιλία. Ω θεοί και πονάει!
νιώθω σαν τον φρόντο γυμνός στο μεγάλο μάτι, σαν το ευραιόπουλο την ώρα του ολοκαυτώματος. Είμαι ανήμπορος να αντιδράσω και οι περαστικοί δεν φαίνονται να ενδιαφέρονται για τον πόνο ενός ανώνυμου ταξιδευτή. Όχι αυτοί έχουν τις δίκες τους δουλείες να κάνουν. Καταραμένοι να ‘στε. όταν βγω στην εξουσία θα ευχηθείτε να μην είχατε γεννηθεί!

 Η ανάβασης του λεωφορείου είναι ακόμα πιο εφιαλτική. Στριμωγμένος ανάμεσα σε κάθε λογής ταξιδευτή. Νιώθω την βρωμερή τους ανάσα ,ο ιδρώτας τους γίνετε ένας με τον δικό μου. Κάποιος μου ζητά να του χτυπήσω το εισιτήριο. Αποστρέφω το βλέμμα μου και  αποχωρώ βουρκωμένος προς την πόρτα. Επιτέλους καθαρός αέρας. Άλλα ο ήλιος μου καιεί τα μάτια. Πόσο πια πρέπει να πληρώνω τις αμαρτίες της νύχτας!? Όχι δεν φτάνει αυτό… οι θεοί είναι ύπουλοι και παίρνουν πίσω αυτά που σου δίνουν. Αφού πλέον έχω προχωρήσει πολύ βρίσκω καθήμενους τους φίλους και συντρόφους μου να απολαμβάνουν ένα ζεστό ποτήρι γαλλικού καφέ. Μάλλον εδώ θα βρω γιατρειά σκέφτουμε  και κάθομαι μαζί τους. Αρχίζει και νυχτώνει και  μαζί με τις  ιστορίες και τους γρίφους που πλέον έχουν τελειώσει στο τραπέζι μαζεύω  τα τελευταία κομμάτια της  δύναμης μου και αποχωρώ για το καλύβι μου. Στο δρόμο ακούω κάτι αρχαίες metal μελωδίες που ακούγονται σαν πολεμικές κραυγές και ιαχές λόχων πριν την μάχη και νιώθω δυνατός. Επιτέλους το μαλακό μου κρεβάτι με περιμένει και τίποτα δεν μπορεί να με χωρίσει από αυτό. κλείνω νωχελικά τα μάτια μου και συλλογίζομαι την αρχή όλων των κακών ‘’Πάλι ήπια τα κέρατα μου χτες ρε πούστη μου. ‘’ΤΕΛΕΥΤΕΑ φορά’’ ορκίζομαι στον εαυτό μου… τελευταία φορά

written by D@nny